حسین افخمی؛ محمد حسام پور
چکیده
تلویزیون بهعنوان نهادی فرهنگی، سیاسی، اجتماعی در مواجهه با تحولات فناوری دیجیتال، دچار چالشهای زیادی شد. رویکردهای خوشبینانه به فناوریهای دیجیتال که با نظریههای جبرگرایی و بازیگرمحوری فناوری تقویت میشد؛ در تعامل با نظریه اقتصاد سیاسی نئولیبرال و فردگرایی، با ایجاد چالشهای مفهومی رسانه قدیم و جدید، تلویزیون و پساتلویزیون، ...
بیشتر
تلویزیون بهعنوان نهادی فرهنگی، سیاسی، اجتماعی در مواجهه با تحولات فناوری دیجیتال، دچار چالشهای زیادی شد. رویکردهای خوشبینانه به فناوریهای دیجیتال که با نظریههای جبرگرایی و بازیگرمحوری فناوری تقویت میشد؛ در تعامل با نظریه اقتصاد سیاسی نئولیبرال و فردگرایی، با ایجاد چالشهای مفهومی رسانه قدیم و جدید، تلویزیون و پساتلویزیون، تلویزیون جمعی و تلویزیون فردی؛ افول پارادایم مخاطب اکثریت را برای تلویزیون مطرح کردند و درنهایت، سیستم توزیع خطی و پخش گسترده تلویزیون را بهدلیل ظهور پدیدۀ همگرایی به چالش کشیدند. این مقاله درصدد ارزیابی پاسخهای تلویزیون ایران به این چالشها است. این تحقیق کیفی با روش سندپژوهی و انجام مصاحبه نیمه ساختاریافته و نمونهگیری هدفمند با هشت نفر از خبرگان و تحلیل مضمون، چالشهای تلویزیون ایران، همچون همگرایی، رقابت با رسانههای جدید عرضه محتوا و قانونگذاری را بیان میکند و با بررسی پاسخهای تلویزیون ایران همچون اصلاحات ساختاری، راهاندازی کانالهای موضوعی و سرگرمی، توسعه تولید در پلتفرمهای جدید، این مطلب را بیان میکند که تلویزیون در اکوسیستم رسانهای ایران کماکان تأثیرگذاری وسیعی بر عموم مردم کشور (ملت) دارد و پیوند عمیقی با مفهوم وحدت و امنیت ملی دارد و تحولات فناوری دیجیتال منبعث از تجربه غربی و امریکایی الزاماً در سایر کشورها کاربرد ندارد و باید به عوامل بومی و شرایط کشوری همچون ایران توجه نمود.