سارا نظیف؛ مهدی نجف زاده؛ روح اله اسلامی شعبجره
چکیده
این مقاله در پی کشف مفهوم کودکی به کمک یکی از ابزارهای نمادین فرهنگی (برنامههای کودک تلویزیون) در دوره‌ای از تاریخ سیاسی ـ اجتماعی ایران است که بیش از هر چیز در کنترل دالهای متعارضی همچون منازعه در عرصۀ سیاسی و هویتهای جدید سبک زندگی در عرصۀ اجتماعی قرار دارد. از رهگذر قرار گرفتن در شبکه‌ای از روابط بینامتنی معنادار با کمک چارچوب ...
بیشتر
این مقاله در پی کشف مفهوم کودکی به کمک یکی از ابزارهای نمادین فرهنگی (برنامههای کودک تلویزیون) در دوره‌ای از تاریخ سیاسی ـ اجتماعی ایران است که بیش از هر چیز در کنترل دالهای متعارضی همچون منازعه در عرصۀ سیاسی و هویتهای جدید سبک زندگی در عرصۀ اجتماعی قرار دارد. از رهگذر قرار گرفتن در شبکه‌ای از روابط بینامتنی معنادار با کمک چارچوب نظری «امر سیاسی» نزد شانتال موفه در تلاش است تا حوزه‌های آگونیسمیک موجود در تمایزات آشتی‌ناپذیر میان هویتهای جمعی ما / آن‌ها را کشف کند. روش نشانه‌شناسی پرس و تحلیل واسازی متن دریدا در کشف اشکال هژمونیک (هرچند ناقص و آسیبپذیر) از هویتیابی در کودکان و نوجوانان به کار گرفته شده است. چگونگی بازنمایی کودکان در برنامههای تولیدی تلویزیون ایران و اینکه این بازنمایی آنان را در ارتباط با قدرت حاکم در چه جایگاهی قرار می‌دهد، سؤال پژوهش پیشرو است. بررسی منازعه معنایی حاکم بر دهۀ هشتاد به بازنمایی دو «دیگری» متفاوت منجر گردید که یکی در نشانههای غایب سبک جدید زندگی و دیگری در بازنمایی هویت «ما» به‌صورت انتقادی نمایان گشت. گفتمان هژمونیک دهۀ هشتاد نقطه تصمیمناپذیر تحلیل متن تلقی گردید. یافتهها بیانگر بازنمایی کودکان و نوجوانان به‌منظور سوژه سیاسی و قرار گرفتن در جایگاه بالقوه مقاومت یا سازش با قدرت برتر است که رابطه کودک و نوجوان با قدرت سیاسی را درون گفتمان خودانتقادی توضیح می‌دهد.
